Viva Santa Cruz!
Door: Naomi van Staalduinen
Blijf op de hoogte en volg Naomi
04 Oktober 2016 | Bolivia, Santa Cruz de la Sierra
Op donderdagavond 1 september was het zo ver. Mijn reis ging beginnen. Via Parijs en Sao Paulo kwam ik na ongeveer 22 uur dan eindelijk aan in Santa Cruz de la Sierra – Bolivia. Aan de ene kant lijkt dit moment nog zo dichtbij. Terwijl ik de rest van de tijd eigenlijk niet beter weet dan dat dit nu mijn thuis is. Het is alweer een maand geleden dat ik aankwam, en langzaam begint de tijd te vliegen.
Het schrijven van mijn eerste verhaal was iets dat ik graag uitstelde. Naar mate eerst de dagen en daarna al snel de weken met vaart verstreken werd het steeds moeilijker om te beginnen. Er is in zo’n korte tijd zo ontzettend veel gebeurd. Geen enkele dag was hetzelfde. Daarbij was er de afgelopen tijd ook buiten het werk genoeg te doen. Van uitstapjes op vrije dagen, tot inkopen doen en het aanvragen van een visum.
Laat ik maar gewoon beginnen bij de eerste week. Deze vond ik een stuk moeilijker dan ik verwacht had. Het was koud in Santa Cruz. De harde wind uit het Zuiden joeg door de straten. Een dik vest was onmisbaar en ook s ‘nachts mochten warme kleren en dikke dekens niet ontbreken. De eerste dagen voelde ik me alleen, en miste ik de mensen in Nederland. Ik was me er opeens heel erg bewust van wat ik allemaal achter had gelaten. De angst om vergeten te worden spookte door mijn hoofd. Af en toe nog steeds. Want waar bij jullie het leven natuurlijk gewoon door gaat, met of zonder mij, is hier alles compleet anders. Ik was blij om snel te kunnen beginnen met werken. Op die manier was er minder tijd om te veel over dingen na te denken. Het werk zorgt voor genoeg afleiding, en al snel was er van alles te doen.
Ik werk op Mano Amiga. Een project voor zowel jongens als meisjes. Op het moment zijn er ongeveer 40 kinderen. De jongste is 5 jaar oud en de oudste 20. Ik werk in de middagen. In eerste instantie van 12:00 tot 21:00 maar dat is ondertussen veranderd naar 13:00 tot 21:00. De eerste weken moest ik heel erg wennen. Het is zo frustrerend als je niet alles dat er gezegd wordt kunt verstaan. Ik wil zo graag goed met de kinderen kunnen praten, vragen wat er aan de hand is als ze iets niet willen of verdrietig zijn, een dieper gesprek met ze kunnen voeren. Maar dat zit er nu helaas nog niet in. Het gaat gelukkig al wel beter. Van losse worden ben ik ondertussen overgegaan naar zinnen. Zeker niet de mooiste maar het is een begin ;) Heel langzaam heb ik het gevoel dat ik mijn plekje begin te vinden, al ben ik er nog lang niet. Wat wel heel leuk is, is dat er tussen de kinderen nog wat bekende hoofdjes zitten, van vorig jaar.
Zoals ik eerder al schreef waren allen dagen tot nu toe anders. Het lijkt wel alsof er altijd wel feesten, bijeenkomsten of andere afspraken zijn. Het enige constante is de mis op zondag ochtend en in principe, als het warm genoeg is, gaan we iedere woensdag en zaterdagmiddag naar het zwembad. Ja, als het warm genoeg is, want met 25 graden is het hier toch echt koud. Het is bizar hoe snel je lichaam zich aan de temperaturen aanpast. Want ook ik loop dan gewoon rond in een lange broek.
Verder is het iedere avond voor het eten tijd voor rosario. Dan zitten we een uur lang in een kring en worden alle gebedjes van de rozenkrans opgezegd. Ondertussen kan ik ze dromen, uit angst de fout in te gaan, wat een van de eerste dagen het geval was. De kleintjes hebben de gave in slaap te vallen zodra we met het bidden van de rozenkrans beginnen, en pas weer wakker te worden wanneer het tijd is voor het avondeten.
Ook buiten het werk is er genoeg te doen. Mijn leven draait voor het grootste deel van de tijd rond dezelfde straat. Het huis waarin ik woon ligt namelijk aan de zelfde weg als de projecten van Don Bosco, de kerk, het zwembad en de markt waar je bijna alles dat je nodig hebt wel kunt vinden.
Ik woon op het moment samen met 11 andere vrijwilligers. Er zijn 5 meisjes uit Duistland, waarvan er twee op een project buiten de stad werken en daar ook het grootste deel van de tijd wonen. Verder zijn er drie Italiaanse, een jongen uit Mexico die eveneens op Mano Amiga werkt en twee Españolas die hier een maand zullen zijn.
De sfeer in het huis is goed. ’s Avonds is er tijd om bij te praten, spelletjes te spelen, films te kijken, dagboeken bij te werken en zelfgebakken koekjes of taart te eten.
Zeker de eerste dagen was er van alles dat nog geregeld moest worden. Maar ondertussen heb ik wat meer tijd “over” en zijn de ochtenden vooral momenten om een beetje uit te rusten. Af en toe ga ik hardlopen, iets drinken op de markt, tennissen met een andere vrijwilliger, zorgen dat er eten en drinken in huis is, de was doen, schoonmaken. En wanneer er dan nog tijd is, het schrijven van een blog.
Voor nu laat ik het hierbij, met als goede voornemen mijn volgende verhaal niet zo lang uit te stellen.
Heel veel liefs vanuit Bolivia!
-
04 Oktober 2016 - 17:33
Joukje Swinkels:
Wat leuk om te lezen Naomi! Heel erg bijzonder wat jij daar allemaal mee mag maken...bewondering!
Veel liefs uit Amstelveen, Joukje -
04 Oktober 2016 - 18:38
Peter Van Staalduinen:
Hallo lieve stoere Naomi,
Heel veel respect voor wat jij daar doet in Bolivia. Ik zou in mijn broek doen van onzekerheid en schrik, zo ver in den vreemde. De foto's geven een fleurig en vrolijk beeld. Het ziet er gezellig uit. Zo te zien vinden kinderen het leuk dat jij daar bent en met ze werkt. Fijn te horen dat je je draai hebt gevonden. Ik werd door je vader, tijdens onze stroop tochten op de wijkaanzeese kofferbakmarkt en onze plaatjesdraaisessies, op de hoogte gehouden. Vooral in het begin vond ik het spannend. 22 uur onderweg is kei lang.
Catelijne heeft zeker een week haar voet niet gawassen, anders zou haar hennatattoo er te vlug afspoelen. Iedereen in haar klas wilde horen hoe dat ging en zo. Erg leuk. Wat mij ook leuk lijkt is het contact met andere vrijwilligers. Een internationaal gezelschap.
Helene en ik vinden het erg leuk om af en toe wat van je te horen. Zo ben ik bijvoorbeeld erg benieuwd hoe het eten daar is.
Liefs,
Peter en Helene -
04 Oktober 2016 - 19:14
Roos:
Lieve Naomi.
Diepe buiging voor jouw. Zo knap hoe je onder woorden kunt brengen wat je voelt en ervaart.
En nog een buiging voor het feit dat je het toch maar gewoon even doet!
Ook op Elena heeft het indruk gemaakt. Zij heeft tegen iedereen die het wilde
horen verteld dat Naomi in Bolivia is. Mooi om te zien.
Ze pikte jou enthousiasme op en besefte dat het een groot iets is.
En dat is het nichtje, je gaat hier nu en in de toekomst veel van leren.
Geniet, leef en leer en we zien je snel
Xxx Liefs Roos -
04 Oktober 2016 - 20:12
Gert:
Lieve Naomi een grote kookpot vol indrukken en ervaringen waar je het lekkerste kunt uivissen.net als je foto's alles kleurrijk.ik vind het niet gek dat je vaak bekaf bent.fojn dat de taal bvlotter gaat het hoeft niet perfect meteen als je maar contact hebt en elkaar begrijpt -
04 Oktober 2016 - 20:35
Machteld Van Staalduinen:
Hey Naomi,
Wat leuk om te lezen! Ziet er naar uit dat je weer heerlijk op je plek zit. Wat een mooie reis en ervaring. En met nieuwe vrienden. Lekker genieten zou ik zeggen! Dikke knuffel en liefs van Eric , Machteld , Thijmen en poot van Flo de Hond
-
04 Oktober 2016 - 22:56
Don:
Hoi Naomi, goed te horen dat je het lekker drukt hebt en toch ook nog tijd voor de leuke dingen naast je werk.
Hier gaat alles lekker zijn gang. Het wordt langzaam wel kouder. Ik stook nu al twee dagen de houtkachel. Ik ben zeker benieuwd naar je volgende verhaal en foto's natuurlijk. Groeten uit het Stiphoutse doei Don -
04 Oktober 2016 - 22:57
Don:
Hoi Naomi, goed te horen dat je het lekker drukt hebt en toch ook nog tijd voor de leuke dingen naast je werk.
Hier gaat alles lekker zijn gang. Het wordt langzaam wel kouder. Ik stook nu al twee dagen de houtkachel. Ik ben zeker benieuwd naar je volgende verhaal en foto's natuurlijk. Groeten uit het Stiphoutse doei Don -
06 Oktober 2016 - 10:32
Reina:
Ha Naomi,
Wat een fijne blog! Erg leuk om te lezen, zo te horen heb je de draai wel steeds meer te pakken! Ik heb er alle vertrouwen in dat je gaat knallen op Mano Amiga (en nu al knalt!).
Ik moest even gniffelen om het stukje dat er 'elke dag of week wel een andere feestdag leek te zijn'. Fleur en ik hadden altijd hetzelfde idee, we zagen het nooit aankomen en dan ineens was je in een grote hal vol met kinderen en was er taart en snoep. Niemand scheen ooit uit te leggen waarom er nu weer een feestdag was.
Leuk ook dat je tripjes maakt met je huisgenootjes!
Dus, zet 'm op en geniet ervan, en veel hartelijke groeten aan p. Henk van mij :)
Liefs,
Reina -
09 Oktober 2016 - 14:04
Jannie Vernimmen:
Lieve Naomi,
Kan me zo voorstellen dat de eerste week moeilijk was, want daar sta je dan na een lange reis........ Dat valt niet mee....
Wel leuk een internationaal gezelschap! Prachtige kleurrijke foto's.
Heb veel respect voor het werk wat je daar doet en met de taal daar gaat het vast wel lukken!!
Probeer ook te genieten van alles daar.
Liefs en tot de volgende keer
Jannie en Pieter
-
10 Oktober 2016 - 10:41
Eric De Graaf:
Hoi Naomi,
Had aan Machteld gevraagd of ze jouw bloglink even wilde doorsturen. Hoop dat je het niet erg vindt. Wat gaaf om jouw ervaringen te lezen. Voel mij gelijk in de tijd terug gezet toen ik zelf dit soort avonturen uithaalde. In het begin dacht ik toen: "Waar ben je aan begonnen" maar weken en maanden later ben je samengesmolten met de mensen en de gemeenschap om je heen en is de cultuur je eigen. Wil je dan nog terug of heb je een tweede thuis? Zo te lezen ga jij dat allemaal en meer meemaken. Super dat je het doet en genieten van alle nieuwe ervaringen. Wij denken aan jouw en vernemen graag in de toekomst hoe het is geweest.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
