3 Meses Después...

Het is weer tijd voor een berichtje op mijn blog. Want dat is er de afgelopen maanden totaal bij in geschoten. Zoals ik denk ik iedere keer geschreven heb is er constant verandering. Zowel in Mano Amiga, met kinderen die komen en gaan, als in het vrijwilligershuis, als in onze dagelijkse bezigheden.

Ondanks dat het ondertussen al lang april is, wil ik nog even terug gaan naar de afgelopen maanden. Om te beginnen naar begin februari, toen een van de grootste verandering plaats vond. Namelijk het einde van de zomervakantie en het begin van een nieuw schooljaar. Daarmee begon het oude ritme weer. s’Ochtends iedereen naar school, s‘middags lunchen en daarna tijd voor huiswerk. Waar we vaak een groot deel van de middag mee bezig zijn. Er is altijd wel iets waarbij we kunnen helpen. Van titelbladen tekenen tot uitleggen hoe de computer werkt.
Iets waar ik heel erg van geniet is het ophalen en naar school brengen van de kinderen. Het is zo lief als een meisje van zestien je vraagt of je haar uit school op wilt komen halen. Want hoe groot en volwassen ze soms al lijken, het blijven toch mijn kindjes. Ook is er een groepje van drie die naar de basisschool gaat en ik ’s ochtends met plezier naar school loop. Ze zitten altijd vol verhalen, of hebben geen zin om te gaan en proberen er op alle mogelijke manieren onderuit te komen. En dan is er nog het hondje van Mano Amiga dat ons altijd begeleid. Eenmaal aangekomen alle drie een knuffel en naar binnen.

Natuurlijk waren er de afgelopen tijd ook weer heel veel feesten. De eerste vond plaats op 31 Januari, een feestdag van Don Bosco. De negen avonden die aan de feestdag vooraf gingen kwamen de kinderen van Mano Amiga en Hogar Don Bosco samen om de novena te vieren. Op de feestdag zelf was er s’ochtends, voorafgaand aan de mis eerst een toneelstukje. En aan dat deel zit nog een verhaaltje vast. Op een gegeven moment kwam er iemand naar mij toe met de vraag of ik Maria zou willen spelen. In eerste instantie was mijn antwoord nee. Echter was het niet zo makkelijk om er onderuit te komen, want nadat iemand anders niet kon, had hij al besloten dat ik het moest doen. De repetities gingen van start en al snel werd duidelijk dat ik net als de kinderen was. Druk en niet de meest serieuze. Al met al was ik blij toen het er op zat en ik mijn twee regels tekst en playback nummer tot een niet al te gênant einde heb kunnen brengen. Na de mis was het tijd voor het merienda om vervolgens te verzamelen in het Colosseum. De ochtend stond in het teken van spelletjes. Er was een route uitgezet met tien punten, en alle kinderen waren verdeeld in twintig groepen. Op elk punt zouden twee groepen samen komen en tegen elkaar spelen. Alle vrijwilligers, hermano mayores en een aantal andere mensen waren begeleiders van een groep. Elk groep had een letter. Om duidelijk te maken wie bij welke groep hoorde had ik de dag daarvoor twintig witte t-shirtjes gekocht en daarop groot de letters van de groepen getekend. Een spontane actie waar nog best wat werk in zat, maar gelukkig wierp het zijn vruchten af en is het leuk om te zien dat ook nu de shirtjes gewoon nog gedragen worden.
Het was een hele leuke ochtend met heel veel kinderen, zon en spelletjes. De groepen bestonden uit kinderen van alle verschillende projecten, Hogar Don Bosco, Mano Amiga, Patio Don Bosco, Techo Pinardi, Barrio Juvenil en Granja Moglia. De spelletjes waren heel verschillend. Van een race in het zwembad, tot volleybal met water ballonnen, tikspellen en meer. Rond het middaguur werd er gezamenlijk geluncht in Hogar Don Bosco. Om daarna de rest van de middag te spelen in het zwembad. De dag werd afgesloten door wederom met z’n allen te eten en de prijsuitreiking voor het team dat de meeste spellen gewonnen had.

Binnen de kortste keren was het tijd voor het tweede feest. Op 3 februari vond het Encuentro de Hogares plaats. Een dag waarop ongeveer vijftien tot twintig verschillende huizen bij elkaar komen. In totaal waren dit ongeveer 1200 Kinderen. Wederom begon de dag met een mis, gevolgd door het merienda. Daarna begon het leukste deel. Alle huizen hadden een dans voorbereid. En dansen is iets dat ze hier heel goed kunnen. Het geheel duurde tot het middaguur, waarna er geluncht werd. De middag stond in het teken van spelletjes, en nog meer dansen.

Het laatste grote feest van de afgelopen tijd was carnaval. 26, 27 en 28 februari werd dit in heel Bolivia gevierd. Dagen vol muziek en dansen, maar ook een hele andere kant. Langzaam werd het centrum ingepakt met plastic en de auto’s ingesmeerd me modder. Op de 26e werd me duidelijk waarom. Met goede moed trok ik samen met Lea, een van de andere vrijwilligers, de stad in. Het centrum was afgesloten voor verkeer, en overal was het feest. Behalve met muziek word het echter ook gevierd met waterpistolen, spuitbussen vol schuim, waterballonnen en het leukste van alles, verf. Nog niets vermoedend zaten we in de micro op weg naar het centrum, het raampje naast ons stond open. En voor we het wisten werden we verrast met een regen van paarse verf. Gezichten, haren, kleren, alles zat vol. Onze eerste kennismaking met het Boliviaanse carnaval.
Op 27 februari vierden ook de projecten het feest. Iedereen verzamelde in Hogar Don Bosco vanwaar we in een optocht vertrokken naar mama margarita. (Het terrein waar onder andere de kerk, het zwembad, het colosseum en de sportvelden te vinden zijn.) Daar was een soort disco en kon er gesport worden. Ondertussen was een groep jongens bezig op een groot vuur kip te braden. Deze was voor de lunch die niet veel later in het colosseum geserveerd werd.
Op de laatste dag, 28 februari, was er behalve een zekere angst om naar buiten te gaan in verband met verfbommen en andere dingen, niet zo heel veel van het carnaval te merken. Ik werkte s’ochtends in Mano Amiga en besloot s’middags langs Hogar Don Bosco te gaan. Daar vond die middag een waterballonnen gevecht plaats. Binnen de kortste keren was ook ik helemaal doorweekt en verwikkelt in de strijd. Het eindigde in een soort moddergevecht waarbij besloten werd dat alle vrijwilligers de modder in gegooid zouden worden…

Tot zover alle feesten. Want daarnaast gaat het schoolleven gewoon door en zat Mano Amiga een tijdje in een ander soort fase. Er waren namelijk relatief weinig kinderen, alleen maar meisjes en met een gemiddeld hoge leeftijd. De jongste was op dat moment 12 en de oudste 18. Het was heel anders, maar ook zeker leuk. Hoe ouder de kinderen zijn, hoe serieuzer de gesprekken worden, en hoe meer je ze kunt helpen met weer hele andere dingen dan bijvoorbeeld kleintjes. In deze periode heb ik met de meisjes tie dye shirtjes gemaakt. Tegen het einde was de tafel een zooi en was alle verf gemixt maar op de grond lagen keurig alle plastic zakjes met daarin hun t-shirtjes. De volgende dag zat het wachten er op en mochten de zakjes geopend worden met daarin allemaal unique patronen. Het is leuk om te zien dat ze de shirtjes ook veel aan hebben.
Ondertussen is de groep kinderen weer een stukje groter geworden. En ik moet toegeven dat het toch wel heel leuk is om sinds kort ook weer wat kleintjes en een aantal jongentjes in het huis te hebben. Dat maakt de energie weer net iets anders. Want hoe gezellig het ook met de oudere kinderen kan zijn, puber meisjes kunnen soms behoorlijk lastig zijn.

Een recente verandering in het dagelijkse ritme is het begin van een nieuwe cursus. Namelijk die tot life guard. Twee keer in de week vind er ’s avonds een training van twee uur plaats. Is het niet echt, echt te koud, dan gaan we na een warming up het water in. Zo niet, bestaat de les uit theorie en nog meer oefeningen. Het is best zwaar, vooral de lessen in het water, maar ook heel erg leerzaam, en leuk! De groep bestaat voornamelijk uit hermano mayores (oudere jongens uit Hogar Don Bosco), een aantal educadores, drie meisjes uit Mano Amiga, en ik en een andere vrijwilliger. Het is een leuke groep, en daarbij is het heerlijk om ’s avonds het zwembad in te mogen gaan. Al ging dit de eerste keren gepaard met behoorlijke spierpijn de daarop volgende dagen haha.

Eigenlijk had ik al drie weken terug in Nederland moeten zijn. Maar dat heb ik vlak voor mijn oorspronkelijk vertrekdatum veranderd. Ik was nog niet klaar om weg te gaan. En dat zal ik straks ook nog niet zijn, maar het daadwerkelijke einde komt nu toch echt in zicht. Ik heb een maand langer kunnen genieten. Nu zijn er nog een kleine twee weken over, tot het op 22 april tijd is om te gaan. Gelukkig staat er voordat het zover is nog van alles op het programma, zo is het woensdag 12 april dia del nino, staat de hele week in het teken van pasen en zal ik dit jaar mijn verjaardag in Bolivia vieren. Kortom, ik heb nog even de tijd om van Zuid-Amerika en al mijn kindjes hier in Santa Cruz te genieten.