La Aventura de viajar

Deze keer een iets ander verhaal. Een die zich niet afspeelt in Santa Cruz, met al mijn kinderen, in de warme zon en de herrie van de stad. Maar reizend, van de ene plek naar de andere. Om onderweg mensen tegen te komen, om vervolgens allemaal onze eigen weg te vervolgen.
Ik kon toch niet ruim een half jaar in Bolivia wonen, zonder iets van het land te ontdekken. Een land waarin zo ongelofelijk veel te zien is.
Eind maart was het dan zover. Alleen, met een volle backpack stapte ik op een middag een bus in. Deze zou mij door het duister van de nacht, naar Sucre brengen. Een prachtige stad, op zoveel manieren compleet anders dan Santa Cruz. Het dwalen door straatjes, over de markt, naar een museum, op een bankje op het centrale plein kletsen met een fotograaf. Ik moet wel toegeven, dat het de eerste dagen best even wennen was. Met het idee nog zo weinig tijd te hebben, was het lastig om weg te gaan. Ik miste de kinderen en de andere vrijwilligers. Gelukkig was er genoeg te doen en wilde ik veel zien in een relatief korte tijd.
Vanuit Sucre, reisde ik door naar Uyuni. Daar had ik afgesproken met een van mijn huisgenootjes, om samen met haar en haar familie, een drie daagse tour te doen naar de Salar de Uyuni en een nationaal park. Dit was een van de meest bijzondere dingen die ik ooit gedaan heb. De natuur is overweldigend, en heel erg divers. Zo trokken we van de Salar (een hele grote zoutvlakte) door naar hoogvlakten, woestijnen, meren, geisers, natuurlijke hotsprings op 5000 meter hoogte, gebergten, om vervolgens weer af te dalen, langs velden vol met quinoa, rots valleien en oases met lama’s. Het ware drie intensieve dagen, zeker ook door de hoogte, maar heel erg bijzonder, die ik voor geen goud had willen missen. Eenmaal terug in Uyuni zijn we met een aantal mensen en onze gids pizza gaan eten. Daarna ging iedereen weer zijn eigen weg. Mijn huisgenootje zou samen met haar familie naar Sucre reizen. Ik ging samen met twee mensen uit Frankrijk en een Colombiaan met de nachtbus naar la Paz. In alle vroegte kwamen we aan.
Waar Santa Cruz op 400 meter hoogte ligt, zit la Paz op ruim 4000 meter. Met als gevolg dat het beklimmen van een trap voelt als het rennen van een halve marathon.
Om de stad een beetje te verkennen ben ik gaan lopen. Wederom het dwalen door de straatjes. Een museum ontdekken, onverwachts bekenden tegen komen, en ja ook de souveniermarktjes zijn leuk. In mijn geval waren de truien van alpaca wol meer dan welkom, gezien de kou die mijn lichaam langzaam over begon te nemen… Dag twee in la Paz stond in het teken van the Death Road. Een oude weg die voor het normale verkeer niet langer gebruikt wordt omdat hij te gevaarlijk is, maar waar nog wel gemountainbiked kan worden. Op bijna 4000 meter hoogte begint de tocht. Ingepakt suizen we naar beneden. Het landschap schiet aan ons voorbij. De uitzichten zijn prachtig. De diepte van de afgrond naast de weg duizelingwekkend. In 65 km dalen we ruim 3000 meter. Steeds meer laagjes kleding verdwijnen. Tot we het laatste stuk in hemdjes en korten broeken afmaken. Het uiteindelijk doel; Coroico. Waar we de rest van de middag in een zwembad hebben gelegen. Genietend van de warme middag vloog de tijd voorbij en was het na een paar uur toch echt tijd om terug te keren naar la Paz. Daar wachtte de kou ons op. De truien en warme sokken konden weer aan…
Mijn volgende stop was Copacabana. Een stad die ligt aan het Titicaca meer. De bus reis duurde maar een paar uur, en voerde door een prachtig gebied. Eindelijk werd ook het gemis van de kust een klein beetje verzacht. Want de enorme hoeveelheid water deed af en toe sterk denken aan de zee. In het meer liggen een aantal eilanden. De twee bekendste zijn Isla del Sol (eiland van de zon) en Isla de la Luna (maaneiland).
De twee mensen uit Frankrijk die ik had leren kennen in Uyuni bleken dezelfde kant op te gaan, dus na samen naar la Paz te zijn gereisd, kwamen we elkaar nu ook in Copacabana weer tegen. Samen zijn we de dag na aankomst naar de eilanden gegaan. Daar waren restanten van Inca bouwwerken te zien, en over het grotere Isla del Sol, kon je prachtig wandelen. Diezelfde avond ben ik door gereisd naar Puno (peru). Dit in verband met mijn visum. Puno ligt aan de andere kant van het Titicacameer, op een kleine drie uur rijden vanuit Copacabana. Een beetje zenuwachtig stond ik bij de grenscontrole, maar gelukkig ging alles goed. Met wat hulp van een Argentijnse jongen en zijn tante had ook ik na een tijdje al mijn stempeltjes. De bus reis verliep niet geheel vlekkeloos en we kwamen pas in het donker aan in Puno. Gelukkig bleek dat de twee uit Argentinië naar het zelfde hostel wilde gaan als ik. In de stromende regen zochten we zo snel mogelijk een taxi die ons mee kon nemen. Tegen de tijd dat we aankwamen was het al laat en hadden we nog niets gegeten. Echter lagen er niet veel later twee heerlijke pizzas op tafel, eind goed al goed ;)
Ik had geen plan voor de volgende dag, en wist nog niet zo goed wat ik wilde doen. Dus ben ik maar weer begonnen met lopen. Dit Leidde uiteindelijk tot een bezoekje aan de Uros Eilanden. Een grote gemeenschap die leeft op eilanden die gemaakt zijn van riet, evenals hun huizen, boten, uitkijktorens. Alles. Een onverwachts interessante middag. Die avond ben ik uit eten gegaan met de twee uit Frankrijk, in een klein kamertje waar typisch Peruaans/Boliviaans gekookt werk. Vlees met rijst, spaghetti en papas fritas.
Nu zat het er dan toch echt op. De volgende ochtend, een zaterdag, ben ik vroeg vertrokken. De eerste stop was bij de grens. Dat was weer even spannend maar ook deze keer ging alles goed. Daarna stopten we in Copacabana, waar ik snel iets kon lunchen, om daarna de weg te vervolgen naar la Paz. Het lukte om die zelfde avond nog met een bus naar Santa Cruz te reizen. Een tocht van bijna twintig uur. Moe maar voldaan, en toch ook wel heel blij om weer terug te zijn, kwam ik op zondag middag aan in Santa Cruz. Het aftellen zou nu echt gaan beginnen…