El lugar lo hace la gente que conoces

Nog een keer wil ik een verhaal met jullie delen, echt de aller laatste. Een dat ik er al veel eerder op had willen zetten, maar waar het steeds niet van kwam. Een verhaal dat ik schrijf, zittend op mijn balkonnetje in Amsterdam. Want na acht maanden in Bolivia, was het op 22 april toch echt tijd om terug te keren. Een moment waar ik heel erg tegen op zag. Maar ik wil niet beginnen met het einde. Daarvoor zijn er nog te veel andere dingen gebeurd.

Na het reizen had ik nog drie weken over om te genieten van mijn leven in Santa Cruz. Van al mijn kinderen, mijn huisgenoten, de natuur, de markt, de stad vol herrie, de micro’s.
En er stond nog van alles op de planning, Pasen, mijn 21e verjaardag, het maken van een muurschildering, een salva vidas curso (reddingsbrigade training), de laatste uitstapjes op vrije dagen. En eindeloos ligretto spelen met huisgenootje Sam.

Ik was nog niet terug of de dagen gleden alweer voorbij. Het is bizar hoe snel tijd soms kan gaan. Behalve het normale ritme, huiswerk maken met de kinderen, het rosario en ’s avonds sporten, kwamen er nog twee nieuwe bezigheden bij. Op eigenlijk het allerlaatste moment hebben Sam en ik besloten dat we toch nog een muurschildering wilden maken. Zo gezegd zo gedaan. Het plan lag al een tijdje klaar, nu was het tijd om te beginnen. Op een grote buitenmuur hebben we een onderwaterwereld achtergelaten. De schetsen zijn van ons, de kinderen hebben geholpen met inkleuren. Dit nam onze dagen in beslag, want het was toch best wel een hele grote muur voor twee kleine meisjes, en nog kleinere kindjes.
De tweede verandering was een lifeguard cursus. Twee keer per week een training, bestaande uit theorie, krachttraining en zwemlessen. Een aantal meisjes en een educadora van Mano Amiga deden mee. Waarna ik besloot me bij ze aan te sluiten en voor zo lang het nog kon, dan ook maar mee te doen. Eindelijk ‘s avonds het zwembad nog even in. En ook al was het best zwaar, ik was al lang blij met de verkoeling die het water bood.
Ondertussen gingen ook de repetities voor het toneelstuk van Hermano Jose Maria verder, en werd het paasfeest gevierd. In datzelfde weekend viel mijn 21e verjaardag. Helaas op “stille zaterdag” en kon ik, behalve met een aantal kinderen en Sam een grote cake bakken, niet zo heel veel doen.
Op een van mijn laatste vrije dagen ben ik samen met Lea, Sam en Jonas naar espejillos geweest. De prachtige watervallen op twee uur reizen van de stad. Omdat het veel geregend had, stond het water hoog, en had ik de waterval nog nooit zo groot gezien.

De laatste week bestond voornamelijk uit het nemen van afscheid. In het Spaans is daar een perfect woord voor “despedidas” maar in het Nederlands bestaat zoiets denk ik niet.
Op woensdag was mijn afscheid in Mano Amiga. Een avond waarop we allemaal gezamenlijk in de salon gegeten hebben en daarna een reeks van tien spellen hebben gespeeld. Waarin ik regelmatig mee moest spelen. De avond eindigde met een soort disco, waarna ik doodmoe naar huis ging. Donderdag was mijn allerlaatste officiële werkdag. Ik ben iets eerder weggegaan zodat ik kon beginnen met het uitzoeken van al mijn spullen. Langzaam vulde mijn slaapkamer zich met steeds meer mensen tot ik uiteindelijk aan het opruimen was onder het toeziend oog van Lea, Franzi, Laura, Sam, en Alessia. Die er allen van overtuigd waren dat ik nooit alles mee terug zou kunnen nemen. Om de avond af te sluiten zijn we met z’n allen naar een karaoke bar gegaan. Die zijn er zo veel in de stad, en stond nog op mijn “to do” lijstje.
Op vrijdag heb ik volgens mij alleen maar van de ene naar de andere kant gerend, en een poging gedaan tot het inpakken van al mijn spullen. ’s Middags heb ik in Hogar Don Bosco geluncht om ook daar op een bepaalde manier gedag te zeggen. Toen alles op was zei Jesus, de coordinator van het project, zelfs een paar woorden… Dat had ik totaal niet verwacht haha. ’s Avonds was ik nog even in Mano Amiga, waar een van de meisjes nog een klein mini afscheid had georganiseerd. Ze had taart gebakken en warme Chocolademelk gemaakt. Dat was toch echt de laatste keer dat ik veel van de kinderen zou zien. De tranen kon ik tegenhouden, tot ik bij de poort stond en afscheid moest nemen van een van de oudere meisjes. Het was een triest moment, maar ook een waardevolle herinnering.
Eenmaal terug in huis was het al laat maar stond er nog een verassing op me te wachten. Er was gekookt door mijn huisgenoten, en met z’n allen hebben we nog een laatste keer gezamenlijk gegeten. De meesten gingen daarna naar bed. Maar ik, Sam, Luisa, Soraya, Franzi, Jule en Lea bleven nog even op om een spelletje te spelen. Voordat we begonnen kwamen ze met een laatste verassing. Een rugzakje vol met herinneringen. Brieven, kaartjes, foto’s, een tasje met daarin een boekje met alle adressen, een Boliviaanse vlag met daarop alle namen van de andere vrijwilligers. Ik had het niet verwacht, en het was zo lief. Daarbij bleek de rugzak ook nog eens heel erg handig te zijn, omdat ik zo toch nog de laatste dingen mee kon krijgen. Daarna begon het spel, dat we een tijdje gespeeld hebben, tot iedereen moe naar bed ging.
De volgende ochtend ben ik heel vroeg opgestaan. Er waren nog een aantal dingen die ik moest doen, waaronder het inpakken van de laatste dingen. Het einde was er nu dan echt. De eerste stop van die ochtend was de dokter, om te betalen en al mijn papieren op te halen. Daarna wilde ik nog even naar de hogar gaan, onderweg kwam ik echter de kinderen van Mano Amiga tegen. Ook die heb ik voor het laatst gedag gezegd. Daarna snel door naar de Hogar. Ik wilde nog wat mensen persoonlijk gedag zeggen. Gelukkig heb ik ze allemaal nog even kunnen zien. Onderweg naar het vrijwilligershuis kon ik mijn tranen niet meer inhouden. Al moest het zwaarste afscheid nog komen. Rond half tien was daar hermano toni, die mij en iedereen die mee wilde gaan, op kwam halen in zijn camionetta. Even later stonden we klaar op het vliegveld. Lea, Barbara, Franzi, Jule, Sam, Laura, Jana, Soraya en Jesus. Behalve alle kinderen hebben ook alle andere vrijwilligers een speciaal plekje in mijn hart. Hoe cliche het ook klinkt. Maar zonder al deze bijzondere mensen zou ik nooit de ervaring hebben gehad zoals hij nu was. Nunca estaras lejos de casa, si haces el mundo tu hogar. Je bent nooit ver van huis, als je de wereld tot jou thuis maakt.

En dan ben je plotseling weer in Amsterdam. Waar het op dat moment erg koud en grauw was. Zeker na de hitte van Santa Cruz. Veel tijd om te wennen had ik niet. Want na anderhalve week in Nederland stapte ik weer op het vliegtuig. Deze keer naar Griekenland, om daar twee weken met mijn moeder rond te reizen. Ik denk dat dit voor mij heel erg goed is geweest. Toch is terugkomen iets raars. Ik had niet het gevoel mijn familie en vrienden lang niet gezien te hebben. Eenmaal terug in Amsterdam sloot het Nederlandse leven zich al snel weer om mij heen. Echter voel ik me tot op heden nog niet altijd op mijn plek. Misschien komt dat door de onduidelijkheid die op dit moment door de weken heerst. Of door het verlangen terug te keren naar Bolivia. In ieder geval ben ik nog opzoek naar mijn plekje. Gelukkig zijn de lastigste weken nu voorbij en gaat straks het drukke leventje weer beginnen. Met als einddoel natuurlijk beginnen aan de universiteit. Drie jaar met mijn neus in de boeken. En wie weet wat ik ga doen als ik klaar ben. Met reizen ben ik in ieder geval nog niet klaar. Zuid-Amerika, ik kom zeker terug. En dan staat Santa Cruz de la Sierra natuurlijk op nummer een.